Dracula. Het Frankenstein -monster. De onzichtbare man. De mummie. En laten we natuurlijk de Wolf -man niet over het hoofd zien. Deze iconische monsters zijn in de loop der jaren aanzienlijk geëvolueerd en hun oorspronkelijke vormen overstijgen, terwijl ze in de loop van de generaties continu boeiend en angstaanjagend publiek. We hebben onlangs de kijk op Dracula van Robert Eggers gezien met zijn Nosferatu -film, en nu is Guillermo del Toro het maken van een nieuwe Frankenstein. Ondertussen zet schrijver-regisseur Leigh Whannell zijn unieke draai aan de Wolf-man .
De vraag rijst: hoe brengt een filmmaker zoals Whannell Rekindle interesse in nog een weerwolffilm, vooral The Wolf Man ? Meer in het algemeen, hoe verjongen deze filmmakers, zoals Whannell, de klassieke monsters verjongen om ze zowel eng als relevant te maken voor het moderne publiek?
Om dit te verdiepen, bewapen je jezelf met fakkels, wolfsbane en inzetten - en een scherp oog voor de metaforen die inherent zijn aan monsterverhalen. We hadden de kans om met Whannell de impact van klassieke monsterfilms op zijn werk te bespreken, strategieën voor het brengen van geliefde wezens zoals de Wolf Man in 2025 weer tot leven, en de redenen waarom deze verhalen nog steeds belangrijk zijn.
