W sercu gęstego, obciążone mgłą lasy Indonezji, Agung i Arip rozpoczęli pozornie nieszkodliwą przygodę na wędrówki. Ich śmiech i rozmowa wypełniła powietrze, ale gdy słońce zanurzyło się pod horyzontem, Agung znalazł się od swojego przyjaciela. Panika ustawiona, gdy zdał sobie sprawę, że zaginął go w labicierze. Tymczasem Arip, kierowany pogłębiającym się poczuciem strachu, postanowił znaleźć Agunga, nieświadomy horroru, który czekał na nich obu.
Poszukiwania Aripa doprowadziły go do obrzeży wioski spowianej niesamowitą ciszą. Znak przy wejściu brzmiał „The South Meraung Village”, imię, które spowodowało, że drżą jego kręgosłup, choć nie mógł umieścić dlaczego. Wioska nie była inna; Jego domy zostały zrujnowane, z winoroślami węzłymi wokół rozpadających się ścian, a nad tym obszarem zawieszono niepokojącą bezruch.
Gdy Arip zaryzykował głębiej, zauważył dziwne symbole wyryte w ramy drzwi i ściany. Wydawały się starożytne, być może rytualne. Im dalej poszedł, tym bardziej powietrze zagęściło się z wyczuwalnym poczuciem przeczucia. Wtedy usłyszał słaby płacz o pomoc - głos Agunga.
Po dźwięku Arip natknął się na Agunga, który został uwięziony w czymś, co wyglądało na starą, opuszczoną świątynię w sercu wioski. Ulga umyła Aripa, ale była krótkotrwała. Oczy Agunga były szerokie z terroryzmem, jego głos drżał, gdy opowiadał o tym, co widział: upiorne postacie, które szeptały nieznane języki, i cienie, które poruszały się z wrogiem.
Wkrótce odkryli świątynię, była epicentrum mrocznego rytuału, który był wykonywany wieki temu, aby uszczelnić starożytne zło. Wieśniacy, obawiając się jego powrotu, porzucili swoje domy, pozostawiając wioskę, aby rozkłada się jako ofiarna ofiara, aby utrzymać zło na dystans. Ale teraz, z obecnością Agunga i Aripa, pieczęć osłabiła.
Gdy noc stawała się ciemniejsza, powietrze stawało się chłodniejsze, a szepty stały się głośniejsze. Przyjaciele zdali sobie sprawę, że muszą uciec, zanim moc rytuału całkowicie się uwolniła. Pobiegli, waliły serca, gdy ziemia drżała pod ich stopami, a cienie wydawały się rozciągać, próbując je uchwycić.
W końcu dotarli do krawędzi wioski, granice, w której mroczny wpływ zdawał się zanikać. Zdeszcząc o oddech, po raz ostatni spojrzeli w wioskę South Meraung, a jej złowieszcza obecność wyryła się w ich wspomnienia na zawsze. Uciekli z wielkiego niebezpieczeństwa, ale doświadczenie pozostawiło ich na zawsze, nawiedzone szeptami starożytnego zła, które ledwo uniknęli.
Od tego dnia Agung i Arip nigdy nie rozmawiali o południowej wiosce Meraung, ale pamięć o ich wstrząsającym spotkaniu pozostało, w mrożącym życiem okropności, które czają się w cieniu zapomnianych miejsc.
